Με αρτεσιανό νερό ζυμώνω άρτους , όμως
πεινάνε τα πουλιά κι ένας αβυσσαλέος λυγμός με ζητιανεύει.
Γεμίζω
λέξεις μια αγκαλιά όταν
διψάω τη χαμένη άνοιξη που έχει ματώσει όλες τις μπαλάντες κι ακούει μόνο εμβατήρια .
Στύβω
φωνήεντα και σύμφωνα όμως
πληθαίνουν τα κελιά ... ...
περισσότερα στο:http://adithorokardias.blogspot.gr
©
Σκουρολιάκου
Μαρία
